Life goes on

Dziś mija dokładnie 2 lata od kiedy zdobyłyśmy z Karoliną Szymańską (Sobieraj) Mistrzostwo Europy w kategorii duety pole sport. Taką wiadomość dziś przypomniał mi facebook. Choć szczerze powiedziawszy nie musi mi o niczym przypominać. Każdego dnia dotkliwie odczuwam brak treningów, czoła zlanego potem, zmęczenia, szału radości z mniejszych i większych sportowych sukcesów (o zadyszce nie piszę – pomimo braku sportu wciąż mi towarzyszy) 😀

2 lata temu w pośpiechu z jednych zawodów w Hiszpanii, pakowałyśmy się na kolejny wyjazd na Mistrzostwa Europy do Pragi. W noc przed występem w panice kleiłyśmy nieudolnie kryształki przy stroju (nieudolnie, bo i tak sypały się ze stroju przez cały występ). Pamiętam dreszczyk podniecenia i ogrom zmęczena, który wtedy odczuwałyśmy. Ale jedno jest pewne – nigdy wcześniej nie czułam bardziej, że żyję.

Patrzę na filmiku na swoją życiową formę i mam w głowie swoje myśli z 26 września 2015 roku:

Zawaliłam. Mogłam zrobić to lepiej. Dziś patrząc na ten film czuję dumę tak wielką, że nie potrafię jej nawet opisać. Nie wspominam nawet o moim ciele, w którym czułam się absolutnie najlepiej. Co ma to wszystko wspólnego z dniem 26 września 2017 roku? To, że jestem w zupełnie innym punkcie. Mam do spełnienia ważniejszą (pewnie najważniejszą!) życiową misję i nie czuję się przez to ani mniej kobieco, ani tym bardziej mniej wyjątkowo. Life goes on.

Ale napiszę wam coś zupełnie szczerze – jestem sportowcem. Od początku kiedy sport zawładnął moim sercem, wiedziałam, gdzie jest moje miejsce we wszechświecie. I teraz, gdy ważę 10 kilogramów więcej, a pod sercem noszę malutką istotę, która rozpycha się łokciami, nogami (sprawiając, że życie nabiera prawdziwego sensu), jak Bóg mi świadkiem – bardzo brakuje mi treningów… Rurkę odstawiłam z przyczyn oczywistych, z resztą treningów nie jest lepiej. Nawet lekka aktywność (prócz naprawdę bardzo nudnych, bezpiecznych ćwiczeń) powoduje u mnie kilkudniowe silne bóle brzucha. Dla takiej osoby jak ja, która ostatnie lata nie usiedziała na tyłku nawet 5 minut, to największa lekcja pokory. Oglądam dziś te filmy i tęsknię. Bardzo.

Oglądam też kolejne wpisy o tym, jak bardzo można być fit w ciąży i chce mi się śmiać najgłośniej na świecie. Nie zawsze się da, serio! I chcę powiedzieć o tym głośno jednocześnie zwracając się do dziewczyn, które podobnie jak ja miały świra na punkcie sportu i mały ktosiek odebrał im możliwość trenowania. Nie dlatego, że im się nie chce, ale dlatego, że podobnie jak ja przez 4 miesiące rzygają dalej niż widzą, albo codziennie im słabo, albo drętwieją im kończyny, albo boli brzuch albo (czego nie życzę nikomu) – mają zagrożoną ciąże i nie mogą nawet chodzić. Zwracam się do was dziewczyny – żebyście nie dały się zwariować! A kiedy ktoś pisze, że ciąża to nie choroba – ma rację. Albo nigdy w życiu nie był w ciąży, albo miał wielkie szczęście przechodzić ją prawie bezobjawowo (zazdro 800!).

Czemu to piszę? Bo prawie każdego dnia dostaję maile od czasami zapłakanych dziewczyn, które czują presję bycia fit w ciąży, ale nie bardzo kurde mogą być fit, więc dziękują mi za to, że piszę o tym, że może być i tak.

I dziś chcę raz jeszcze podkreślić, że naprawdę nie ma w tym nic złego. Ja mam wrażenie jakby w moim ciele wybuchła bomba atomowa! Moja koleżanka po LIVE na fejsie napisała mi najbardziej prawdziwe zdanie ever:

W Twoim przypadku dla mnie bardzo ciekawe i ważne jest, że mimo że jesteś mega wytrenowana, to Twoje ciało zaprotestowało. Co jest bardzo jasnym dowodem na to, że w ciąży warunki gry ustala bobas.